Centraal in de ruimte staat een cirkelvormige staalstructuur. Ze domineert het interieur van de winkelruimte en creëert een centrum in de onevenwichtige opbouw van de plattegrond. Met haar licht conische vorm en blauwe tint herinnert de constructie uit buisprofielen aan een klimrek. Aangekleed met de collectie ontstaan er doorzichten die wisselen door het gebruik. De taal wordt doorgezet in twee lineaire rekken met transparante legschappen langs weerszijden van een diepe nis.

Vanuit de figuur van de driehoek ontstaat het idee van een tafel op drie poten. Het tafelblad krijgt de vorm van een ellips. De tekening van deze ellips kan eenvoudig bepaald worden met een plank, drie spijkers en een touw. Een methode ook bekend als de tuinmansellips. Door middel van een houten T-figuur worden de poten verbonden. Een diagonale dwarsbalk, puntsgewijs verbonden met het blad, biedt de nodige stabiliteit. Het tafelblad bestaat uit een houten mdf sandwichplaat waarvan het grid afgesneden wordt door de ellips.

Het blad is afgewerkt met een linoleum toplaag. Onderstel en blad zijn demonteerbaar voor eenvoudig transport. De tafel wordt uitgevoerd in drie variabele combinaties van twee complementaire kleuren. Door zijn materialiteit heeft tafel de kwaliteit van een 1:1 schaalmodel. Een permanent prototype.

Een nieuw kantoorcomplex in Waregem fungeert als uitbreiding voor de kantoren van TVH. De opdracht omvat de inrichting van een bezoekerscentrum op het gelijkvloers.
Een raamwerk van aluminium kokerprofielen vormt de taal waarmee de scenografie wordt ingericht. Dit ruimtelijk frame wordt afwisselend ingezet als plint, tafel en meubel. Afgesloten door middel van doorzichtige plexi fungeert ze waar nodig als vitrine waarin zowel de onderdelen als de techniek noodzakelijk voor de opstelling tentoongesteld worden.
Deze primaire vormen begeleiden het parcours en gaan in dialoog met het grid van de betonnen kolommen.

Een voormalig bankkantoor wordt, opnieuw, een woning. Ooit werd het statige huis rudimentair omgevormd tot een onthaal met kantoorruimte met in het hart een betonnen kluis. Gestript tot op de primaire structuur worden de restanten van beide levens zichtbaar gemaakt.
Loodrecht op de richting van het oorspronkelijk drieledige plan van het herenhuis wordt een strokenmodel geprojecteerd. Deze radicaal nieuwe organisatie neemt zowel de kluis als een nieuwe achterbouw, gespannen tussen de perceelsgrenzen, op in haar logica.
Waar noodzakelijk wordt weggeslepen, aangepast of ondersteund. De gemaakte keuzes blijven zichtbaar en voegen zich samen met de vorige. De nieuwe extensie in kruislaags hout zet de taal verder van het aanwezige plankenbeton. Een royale opening in de verdiepingsvloer zorgt voor lichtinval en opent zich via een draaitrap naar de bovenliggende kamers. De massieve kluis krijgt een patio als spiegelbeeld.

Houtbouwbedrijf Lab15 krijgt een nieuwe werkplek. Een industriebouw van houten afschotliggers op een betonnen kolomstructuur wordt tegen de zijperceelsgrens aan geschoven, gevat in een U-vormige brandmuur uit geprefabriceerde betonpanelen. De inplanting, het licht hellend profiel van de dakspanten en een ranke stalen luifel  geven het gebouw een eigen oriëntatie, maken van de vrije zijgevel de nieuwe voorgevel. Geprefabriceerde houten gevelcassettes en een royale lichtstraat nemen de schaal van de betonelementen van de brandmuur over.

Het kantoor, als een smalle massiefhoutbouw in de kopse travee ingeschoven, wordt van de productiehal losgetrokken. Centraal in het gebouw ontstaat een overdekt binnenplein. Plaatselijk vervallen de betonkolommen en markeert een houten vierendeelligger de toegang tot het gebouw.

Architectuur Prijs Gent 2021, 1e prijs publieksjury

Een hoevewoning wordt verlengd met twee nieuwe ruimtes. Het volume neemt het gabarit van de bestaande woning over, wordt op lengte gesneden en diagonaal gespiegeld rond de bestaande boom. In de open hoek ontstaat een nieuwe toegang. De houten dakschilden spannen van puntgevel naar puntgevel, waardoor de ruimtes vrij blijven en zich gevelbreed openen naar de omliggende velden. Een lichte huid van geperforeerde golfplaten wordt over het volume gedrapeerd, geeft diepte aan de doorzichten en abstraheert de vorm.

Langs de oever van de oude Maasarm wordt een nieuw onthaalgebouw voor het natuurgebied Negenoord opgetrokken. In een langgerekt torenvolume worden een informatiepunt en een tentoonstellingsruimte op elkaar gestapeld, gevat tussen twee massieve betonnen kernen. Slanke TT-vloeren overspannen van kern naar kern een vrij veld van tien meter en laten de voor- en achtergevels transparant.

Rondom het betonnen gebouw wordt een licht staalskelet gebouwd, voorover hellend naar het water en omwikkeld met een kabelgaas. Tussen het gebouw en de tweede huid worden op de koppen twee buitentrappen ingepast, die zich vanop de dijk omhoog slingeren naar een publiek uitkijkpunt op het dak.

Na verloop van tijd zal de staalstructuur overgroeien met klimplanten, het gebouw opgaan in het landschap.

Sportcentrum Lange Munte in Kortrijk wordt uitgebreid met nieuwe buitensportinfrastructuur. Een lage langgerekte luifel, tegen de bestaande sporthal aan geschoven, trekt een lijn in het landschap. Ze materialiseert de hoofdas van de site en maakt een kap waar kleedkamers, sanitair en bergruimtes als clusters onder geschoven worden.

De uitbreiding neemt de taal van de oude sporthal, een ontwerp van bOb Van Reeth, over. De abstracte oranjerode baksteenvlakken van de bestaande gevels krijgen hun weerklank in de blinde nieuwe volumes, het aluminium schrijnwerk in de scherpte van de luifel.

Waar de luifel voor de sporthal doorschiet wordt ze een terras voor de cafetaria op de verdieping. Er ontstaat een nieuwe buitentribune, over het bestaande talud heen uitkijkend over de sportvelden.

De Feestzalen Carlton in het centrum van Aalst maken plaats voor een nieuw stadsinbreidingsproject. Een groen collectief binnengebied weeft zich doorheen het bouwblok en maakt de verbinding tussen het Centrumpark aan de Zonnestraat,  het driehoekig pleintje in de Windmolenstraat en de parktuin van de aanpalende Karmelsite.

De pakhuistypologie van de bestaande architectuur wordt als bouwsteen voor het project gebruikt. Slanke hoge volumes onder een zadeldak, ingepast volgens een gedeelde hoofdrichting maar onderling verschoven, geven het project een fijne korrel die aansluit bij het stedelijke weefsel en het industriële verleden van de site. De volumes worden afgesneden door de randen van de site, waardoor project zich aan de verschillende straatzijden verschillend toont: als een opeenvolging van kopse tipgevels aan de Windmolenstraat, als een schuin oplopende langsgevel aan de Zonnestraat.

De Kapel van Onze-Lieve-Vrouw ten Beukenboom in Ninove wordt herbestemd tot woning. Een lichte staalstructuur wordt tegen de oostelijke wand geschoven en maakt de royale ruimte bewoonbaar.

Twee geprofileerde stalen tussenvloeren kragen uit over een portiekstructuur op de middenas van de kapel. Ze worden precies bijgesneden door het halfronde koor, de oude voordeur en een ranke spiltrap die de verschillende verdiepingen verbindt.

Een enkele nieuwe deuropening in het koor breekt het gesloten karakter van de kapel open en kijkt breed uit over de achterliggende velden.

De brandweerkazerne en het gemeentemagazijn van Brasschaat hebben beide nood aan een uitbreiding. De dubbele architecturale ingreep brengt structuur in hun gedeelde site. De brandweerkazerne wordt uitgebreid met een tweede voertuigenhal en een compact leefniveau bovenop de bestaande hal. De nieuwe laag wordt volledig uit massief kruislaags hout opgebouwd, als een licht maar robuust verdiepingshoog dak. Voor de nieuwe loodsen wordt het profiel van het reeds bestaande afdak aangehouden en de hoek van het perceel om geplooid; waar de bouwstrook verbreedt wordt het ontdubbeld. Zo ontstaat een verspringing in de dakschil waardoor daglicht tot achterin de loodsen binnenvalt. Eenzelfde metalen golfplaat komt in beide deelprojecten als gevelmateriaal terug – blank voor de loodsen, dieprood voor de brandweerkazerne.

Een Gentse rijwoning, twee bouwlagen onder een plat dak, breidt uit in de hoogte. Bovenop de bestaande woning wordt een nieuwe verdieping opgetrokken, een symmetrisch volume onder een flauw hellend dak dat zo min mogelijk licht aan de ondiepe achtertuin ontneemt.

De uitbreiding is samengesteld uit geprefabriceerde massiefhouten platen, waartussen de nieuwe vloer als een lichte houten roostering ophangt. De constructie wordt autonoom bovenop de bestaande woning opgericht. Pas op het einde van de werf wordt de oude traphal doorgezet tot in het nieuwe volume, maakt een lichte stalen trap de verbinding.

Het oude gelijkvloerse magazijn van een rijwoning in Ledeberg wordt vervangen door een nieuw houten dak. Een zo groot mogelijke rechthoek, ingesneden door het hoofdgebouw, wordt ingepast. Waar het vlak loskomt van de geaccidenteerde perceelsgrens ontstaan patio’s. Twee houten moerbalken in een T-figuur dragen het dak, op hun snijpunt gesteund door een nieuwe betonnen kolom. De roostering volgt de richting die door de hoofdbalken gedicteerd wordt. Lichte wanden uit cellenbeton maken kamers en isoleren de gemene muur.

Een rijwoning in Wondelgem krijgt een nieuwe achterbouw. Het vierkante grondplan wordt gedraaid volgens de knik in het perceel. Tussen de uitbreiding en de hoofdbouw ontstaat een spievormige opening, die daglicht tot diep in de bestaande woning brengt.

Het nieuwe dak is ontworpen als een houten schaalstructuur van vier elkaar ondersteunende vlakken. Centraal in de ruimte wordt het dak afgeknot, waardoor een royaal daklicht ontstaat. Samen met de houten ringbalk vormen de dakschilden een vormvaste structuur, gedragen door de twee zijwanden en een fijne stalen kolom.

Een voormalige melkfabriek in Vorst biedt onderdak aan Anne Teresa De Keersmaeker’s dansgezelschap Rosas, en haar dansschool P.A.R.T.S. Een deel van de infrastructuur wordt gebruikt door Ictus, een ensemble voor hedendaagse muziek.

De architectuuropdracht omvat zowel het hoofdgebouw en de dansstudio’s als de vrijstaande conciërgewoning. Inpikkend op de bestaande staalstructuur wordt het dak van de dansstudio’s herontworpen, op zoek naar een logische constructie met een lichtheid en materialiteit die aansluit bij de noden van een dansgezelschap als Rosas. Het hoofdgebouw en de conciërgewoning worden vrijgemaakt van eerdere ad hoc aanpassingen, en versterkt in hun identiteit.

Twee historische panden aan het stationsplein in Gent huisvesten samen het Gents Ecologisch Centrum. De gelijkvloerse verdieping wordt volledig opengetrokken en krijgt één gedeelde toegang. De massieve uitbouw op de verdieping wordt opgevangen door vijf ranke staalkolommen. Enkel de bestaande traphal deelt de dubbelbrede ruimte informeel op tot restaurant en winkel.

Achter de uitbouw wordt een nieuw keukenvolume ingepast. Een lichte houtstructuur onder een hellend zadeldak wordt over de volledige breedte van het dubbele perceel gespannen. Doorheen de transparante vliesgevels van de keuken loopt de binnenruimte visueel door tot in het spievormige terras. De open hoeken tussen de hoofdbouw en de nieuwe achterbouw brengen daglicht binnen in het diepste punt van het gebouw.

De bestaande aanbouw wordt afgebroken en vervangen door een open ruimte onder een nieuw zadeldak. De nokbalk, ontworpen als een overschaalde, lichte vierendeelligger, schikt zich naar de onderverdeling van het hoofdgebouw en zet een pas opzij. Ze suggereert ruimtelijk twee zones: een smallere functionele strook, en een bredere volledig vrije. Een hap uit het dak laat plaats voor een bestaand raam in de achtergevel en werpt licht tot in het diepste punt van de aanbouw.

Aan de tuinzijde schiet het dak door in een luifel, die het terras en de zuidwestelijk georiënteerde gevel beschut. Het plooischrijnwerk in de achtergevel kan volledig worden open gezet en de vaste raamprofielen verschuilen zich onzichtbaar achter de structuur, waardoor de ruimte zich ononderbroken kan doorzetten in de tuin.

Twee vervallen rijwoningen aan een druk kruispunt ruimen plaats voor een nieuwbouw. Een gebouwhoge claustra schermt de woning af van het kruispunt en het nabije treinverkeer, en corrigeert de afschuining in de perceelsvorm.

Achter de claustra staat de woning als een lichte en compacte stapeling van perceelsbrede kamers. Geïnitieerd door de royale plafondhoogte van de leefruimte verspringen de kamers telkens een halve verdieping, en schikken zich trapsgewijs langs een centrale vide. Een fijne structuur van glad gepolierde betonplaten overspant met een minimale dikte de volledige breedte van de woning. Brede bandramen en volledig beglaasd binnenschrijnwerk geven het ondiepe gebouw een lichtheid en transparantie.

In het kader van project G1015 Zwin Natuurcentrum wordt ook de toeristische infrastructuur aan Nederlandse zijde van het natuurgebied vernieuwd. Het oude strandpaviljoen wordt gesloopt, behoudens de funderingsplaat. Een gesloten bouwvolume maakt plaats voor een lichte stalen luifelconstructie waaronder een smal volume als windscherm staat. Aan zijn achterzijde ontsluit deze houten wand een reeks sanitaire ruimtes.

Het nieuwe strandpaviljoen werkt als info- en verzamelpunt voor bezoekers van het Zwin natuurgebied.

Het ontwerp is een grondige verbouwing van een landhuis in Brakel. Achter een representatieve voorgevel schuilde een verder grotendeels gesloten woning. Het ontwerp recupereert deze schil, maar slaat waar nodig nieuwe openingen, of verbindt bestaande gaten.

Een vierkante uitsnede van het gelijkvloers grondplan wordt bijna volledig vrijgemaakt. De binnenmuren worden gesloopt en vervangen door kloeke houten balken. Een volledig open zijgevel trekt zich een stuk terug van de oude, en gebruikt de bestaande muur met haar enorme nieuwe opening als scherm en kader, om licht binnen de halen en nieuwe zichten op het landschap te werpen.

De inkomhal van het landhuis valt net buiten de nieuwe doos. Ze hoeft niet geïsoleerd te worden, en kan dus haar ornamentering en representatieve karakter van weleer behouden.

De woning is ontworpen als een getrapt volume, met de bedoeling de oriëntatie van het terrein optimaal te benutten. Door zijn specifieke vorm toont het volume zich vanuit elk gezichtspunt anders.

Door zich trapsgewijs terug te trekken van de zijlijn van het perceel kan de zijstrook, die gewoonlijk als een drie meter brede restruimte blijft liggen, aanzwellen tot een bruikbare ruimte. De vertanding laat bovendien toe dat de slaapkamers op de verdieping langs elkaar heen over de tuin uitkijken, waardoor ze zich kunnen afwenden van de buur en toch voldoende licht en zicht krijgen.

Het gelijkvloers rijgt drie identieke kamers aan elkaar, de ene telkens verschoven tegenover de andere. Deze verschuiving geeft een diagonaal doorzicht van de straat- tot de tuinkant, en laat langs de vlakke, grotendeels gesloten zijgevel plaats voor de donkere functies.

Een voormalige steenkapperij wordt ontsloten door een poortgebouw langs de Leo Tertzweillaan in Gentbrugge. De site wordt herbestemd als een binnengebied met een cluster van nieuwe woonentiteiten en kleine ateliers. De bouwheer is eigenaar van een deel van de site waar een betonnen overkapping grenst aan een hogere staalstructuur-loods.

Het ontwerp laat deze structuren intact en voegt een derde, lichte houten structuur toe. Een compact kamerbreed woonvolume van twee verdiepingen wordt onder het dak van de hogere loods tegen de zijwanden aan geschoven. Van de betonnen overkapping worden dak- en vloerplaat uitgeslepen zodat een ommuurde tuin ontstaat. De bestaande betonstructuur wordt in de tuin behouden en wordt gekopieerd in de houten draagstructuur van de woning.

Een halfopen woning wordt volledig gerenoveerd en uitgebreid met een keukenvolume. Er wordt een lang en smal transparant volume aangebouwd, dat zich inschuift in de langwerpige tuin. Zo wordt in één beweging een optimale lichtinval in de eetruimte gecreëerd en krijgt het kookgedeelte een bijzondere beleving. Het hoogteverschil met het zijpad zorgt voor de nodige privacy. Het nieuwe ontwerp wordt opgenomen in de volumetrie van de gesloten zijgevel.

De structuur bestaat uit een houten dakstructuur, gedragen door fijne ronde staalprofielen. Het volume wordt omsloten met een lichte houten beglaasde gordijngevel.

Met beperkte ruimte en middelen wordt een woning in Gent van een aanbouw voorzien. In de materiaalkeuze wordt geen onderscheid gemaakt tussen binnen- en buitenruimte: de betonstenen wanden en de bevloering lopen door vanuit de keuken tot in het koertje. Licht vouwschrijnwerk laat toe de twee ruimtes van elkaar te scheiden, of in de zomer volledig in elkaar te laten overlopen. Twee identieke metalen deuren geven toegang tot een kleine buitenberging en de achterliggende straat.

Het ontwerp maakt de verbinding tussen twee zolderruimtes, over het tussenliggende dak heen. Een wand van de zolderstudio wordt volledig opengemaakt. Een vierdelig opengaand raam kijkt uit over een dakterras en een groendak. Een drietredig draaitrapje loopt op naar een spiegelende metalen dakkapel, en de deur naar de zolder van het voorhuis.

Het terrein ligt aan het einde van een lint-bebouwing en geeft zicht op landbouwgebied. Het perceel loopt af naar de Moervaart en is begroeid met gele forsythia, typerend voor de zandgrond van het gebied.

De houtconstructie rust als een moderne paalwoning op een lichte fundering van prefab betonnen T-elementen. Het plan is opgevat als een ongelijkbenige U-vorm die zich opent naar het landschap. Aan elk uiteinde bevindt zich een leefruimte, beide met een eigen overdekte buitenruimte. Een langgerekte kastwand scheidt de slaapvertrekken van de binnengang.

De gevel is opgevat als aluminium frame, ingevuld met houten panelen of glas, dat het hele gebouw omwikkelt. De combinatie van houtskeletbouw, ingeblazen met papiervlokken, en driedubbel glas resulteert in een lage energiewoning. Een boom werd aangeplant om het zonlicht te filteren. Luiken uit strekmetaal garanderen privacy naar buur en straat.

Speciale vermelding – Belgian Building Awards 2015

Het huis staat parallel aan de straat en in een hoek ten opzichte van het perceel. In de oksel tussen de woning en de gemene muur wordt een houtconstructie opgetrokken, langwerpig zoals de lengte van het perceel. Het eenvoudig rechthoekig volume is opgebouwd uit een geritmeerde reeks van grenenhouten spanten, aan de langszijde integraal beglaasd en aan de kop voorzien van een dubbel opendraaiend raam. Zo wordt het tuinzicht gekadreerd, terwijl de vier meter hoge glasvliesgevel ruim daglicht binnenlaat.

Als zonnewering wordt een gevelplank verticaal, als een vin, aan de structuur bevestigd. Door tegen de zijkant aan te bouwen behoudt de originele woning haar eigenheid en daglichttoetreding, en ontstaat er toch een nieuwe samenhang. De oude voordeur verhuist naar de zijkant van de woning zodat de bestaande indeling kan worden geoptimaliseerd.

Het gelijkvloers van een woning uit de jaren vijftig wordt gereorganiseerd. Het bestaande grondplan blijft behouden. Er wordt een nieuw volume toegevoegd, tegen de achterzijde van de woning aan geschoven, waardoor tussen de uitbreiding en de leefruimte in een patio ontstaat. De uitbreiding is opgevat als een vrijstaande dakconstructie die rust op vier slanke stalen kolommen. De houtconstructie bestaat uit vier in elkaar grijpende  hoofdbalken die centraal een daklicht vormen. Waar de uitbreiding aan de buitenruimte raakt wordt ze begrensd door vouwschrijnwerk. De tuinmuur loopt binnenin door zodat enkel het gevoel van een open luifel overblijft in de zomer. Uitzettingsprofielen in de gepolijste vloer tonen de krachtwerking tussen de kolommen.

Het vogel- en natuurreservaat ‘Het Zwin’ is een beschermd natuurgebied op de grens tussen Vlaanderen en Nederland. De opdracht vraagt om de herinrichting van het bestaande natuurpark en de oprichting van een nieuw natuurcentrum. Het ontwerp stelt een doorbreking van het dichtgeslibde bos voor, om plaats te maken voor een waardevol slikken en schorren gebied en aan te sluiten op de heraangelegde Kleyne vlakte. De bestaande parking maakt plaats voor een nieuw ensemble van vier langwerpige volumes, opgevat als houten portiekstructuren van wisselende hoogte. Hierin bevinden zich een onthaalhal met cafetaria, de zwintentoonstelling, en personeels- en seminarieruimtes. In het park wordt een zo min mogelijke aanwezigheid beoogd van culturele tekens. In het dijklichaam wordt een Kijkcentrum voorzien dat zicht geeft op een centrale broedplaats voor vogels.

BREEAM Certificate – Excellent

Eerder dan nodeloos uit te breiden, wordt in het ontwerp de ruimte die reeds voorhanden was zo goed mogelijk benut. Het grondplan wordt opengebroken en drie éénpotige tafels worden geïntroduceerd: twee binnen, en één buiten. De buitentafel, haar blad een licht stalen kader ingevuld met een steeldeckplaat, wordt rechtop gehouden door een slank staalprofiel, en overdekt een nieuw aangelegd terras.

Het straatniveau ligt een stuk lager dan de omliggende weilanden, waardoor elk mogelijk vergezicht geblokkeerd wordt. Om het uitgestrekte landschap opnieuw op de straat te betrekken werd de woning opgetild tot bovenop het bestaande talud. Onder het gebouw door wordt een toegangsweg uitgehold, die zijdelings de woning ontsluit en via een trap uitmondt in het achterliggende landschap. Zo wordt opnieuw een diepte aan het straatbeeld gegeven.

Het grondplan wordt georganiseerd door een kruisvormige betonstructuur, die aantakt op een centrale ruitvormige schouw. Op het gelijkvloers blijft de structuur open en lopen de vier kwadranten in elkaar over, op de verdieping worden ze ingevuld tot vier gelijke kamers.

Het Sint Lievenscollege in Gent is gegroeid uit een voormalige kloostersite rond de Sint-Pietersbuitenkerk. Het bestaande scholencomplex biedt onderdak aan een lagere school en een kleuterschool.

Het masterplan heeft een dubbele ambitie: enerzijds de administratieve diensten centraliseren in één herkenbaar transparant bouwvolume, anderzijds openheid creëren door het aanleggen van een groene as die de verschillende speelplaatsen verbindt.

Het planprincipe voorziet een afzonderlijke circulatiekoker per twee klassen, waardoor de klasruimtes langs beide zijden aan de buitengevel grenzen en de traditionele gang vermeden wordt. Zo ontstaat een heldere circulatie en een oplossing voor de geconcentreerde leerlingenstroom bij het belsignaal.

Het masterplan zorgt ondanks de uitbreiding voor zuurstof en overzicht in de dynamische context van een school in groei.